Ook de hond wordt moe van zelfdiscipline

Mensen denken vaak dat ze meer zelfdiscipline hebben dan dieren. Het vermogen om zich ergens voor in te zetten, ook al is het niet altijd leuk, wordt vaak gezien als een vaardigheid die ons van lagerontwikkelde dieren onderscheid. Maar dat is onterecht, zo blijkt nu. De biologische mechanismen waarop onze zelfdiscipline rust, delen we met onze trouwe viervoeter: de hond.

Onderzoeker Holly Miller ging ervan uit dat zelfdiscipline veel energie kost. Wanneer u uzelf bijvoorbeeld nu een tussendoortje ontzegt, is het straks moeilijker om ook een wat vettere lunch te weerstaan. En na een lange werkdag is zelfdiscipline veel lastiger dan ‘s ochtends. Miller vroeg zich af of dat alleen voor mensen gold en besloot het uit te zoeken.

Snoepje
Ze verzamelde een groep honden. De dieren waren tussen de tien maanden en tien jaar oud. Sommigen waren echte rashonden, anderen weer niet. Alle honden waren bekend met het speeltje waar snoepjes uitrollen als het beweegt. In het experiment kregen de honden het speeltje te zien en vervolgens kregen ze het bevel om tien minuten lang stil te zitten en niet naar het speeltje toe te bewegen. Dat is een lange periode en die was bedoeld om de dieren uit te putten. Een tweede groep honden mocht ook niet naar het speeltje, maar hoefde daar geen zelfdiscipline voor op te brengen; de dieren zaten in een hok.

Doorzettingsvermogen
Na tien minuten kregen alle honden toegang tot het speeltje. Alleen was het een aangepaste versie waar de snoepjes niet uit konden. De onderzoekers wilden zo zien of de honden die zelfdiscipline hadden getoond vermoeider waren dan de andere honden. De honden die discipline op hadden moeten brengen, lieten het er sneller bij zitten. Ze stopten gemiddeld binnen een minuut met hun pogingen om de snoepjes te bevrijden. De honden die in het hok hadden gezeten, gingen veel langer door.

Energie
Dat wijst erop dat de mate van zelfdiscipline bepaald wordt door biologische factoren. Om daar zeker van te zijn, herhaalden de onderzoekers het experiment nog een keer, maar nu kreeg een deel van de honden die op eigen kracht moesten blijven zitten een energiedrankje. De suiker deed zijn werk en de honden deden daarna veel meer moeite om de snoepjes te pakken te krijgen.

In dit opzicht zijn wij mensen dus duidelijk niet uniek. Honden reageren op dezelfde manier als mensen die een doel voor ogen hebben. En de inspanning die daarvoor nodig is, wordt mede mogelijk gemaakt door dezelfde biologische mechanismen.