Oude Chinezen lieten enorme marmeren plaat naar Verboden Stad toe glijden

verboden stad

In de Chinese Verboden Stad bevindt zich een 300 ton zware marmeren plaat. Wetenschappers denken nu – zo’n 600 jaar nadat de stad gebouwd werd – met iets meer zekerheid te weten hoe de Chinese arbeiders die loodzware plaat op zijn plaats kregen: met behulp van ijs.

De marmeren plaat was afkomstig uit een mijn die zo’n zeventig kilometer van de Verboden Stad verwijderd lag. Hoe de Chinese arbeiders die afstand met een 300 ton zware steen wisten te overbruggen, was lang onduidelijk. Zelfs de historische bronnen zijn daar verdeeld over.

IJs
In de meeste reisgidsen en ook op de bordjes in de Verboden Stad wordt gesproken over een transportproces dat gebruik maakt van ijs. Volgens deze bronnen groeven arbeiders elke halve kilometer een put en goten water uit die put op de grond, zodat – het was hartje winter – een ijsbaan ontstond. Vervolgens trokken ze de steen over die ijsbaan naar zijn plaats van bestemming. Het zette de onderzoekers direct aan het denken. Want waarom zouden de Chinezen ijs gebruiken? Het wiel was er 1500 voor Christus al uitgevonden. Was dat niet veel praktischer?

De marmeren plaat werd naar de Verboden Stad gegleden en ter plekke van versieringen voorzien. Afbeelding: Chui Hu / Paleismuseum.
De marmeren plaat werd naar de Verboden Stad gegleden en ter plekke van versieringen voorzien. Afbeelding: Chui Hu / Paleismuseum.
Slee
De onderzoekers doken in boeken omtrent de technologische geschiedenis van China. Ze konden er niets vinden over de verplaatsing van de marmeren plaat, maar wel iets over een 123 ton zware steen die in een periode van 28 dagen verplaatst werd. Volgens deze tekst werden zowel sleeën als voertuigen met wielen gebruikt om de steen te verplaatsen, maar bleken de sleeën een stuk veiliger en betrouwbaarder te zijn voor het verplaatsen van heel zware stenen. De onderzoekers bedachten dat de plaat voortduwen over een rijtje boomstammen waarschijnlijk ook niet zo praktisch was, aangezien de af te leggen route over een zeer ongelijk pad voerde. Het feit dat de grote marmeren plaat midden in de winter verplaatst werd, maakt dat het praktischer was om gebruik te maken van ijs.

Honderd mensen
Maar deden de arbeiders dat ook werkelijk? In andere woorden: kloppen de verhalen in de reisgidsen? De onderzoekers sloegen aan het rekenen. Ze deelden de afstand door het aantal uren dat nodig was om de steen te verplaatsen. “We weten in welke tijd van het jaar de steen verplaatst werd, dus konden we opzoeken hoeveel uren daglicht er in een periode van 28 dagen zaten.” Uiteindelijk kwamen de onderzoekers zo uit op een transportsnelheid van acht centimeter per seconde. Met die snelheid zou de druk op het ijs niet groot genoeg zijn geweest om een waterfilmpje op het ijs te creëren. “Hoewel we dit detail niet kunnen bewijzen, is het waarschijnlijk dat ze water op het ijs goten en dat deed dienst als smeermiddel.” Vervolgens berekenden de onderzoekers ook hoeveel mensen er nodig waren om de steen te verplaatsen door in te schatten hoeveel kracht één persoon leveren kon. Ze ontdekten zo dat er naar schatting 100 mensen voor nodig waren; aanzienlijk minder dan de 20.000 die in de reisgidsen naar voren komen.

Het onderzoek bevestigt maar weer eens dat de oude Chinezen bijzonder vindingrijk waren. “Meestal denken mensen dat deze oude technieken heel armzalig waren,” aldus onderzoeker Jiang Li. “Maar de mensen uit die tijd begrepen de eigenschappen van het ijs zo goed dat ze er goed gebruik van konden maken.”

Bronmateriaal

"Cool move: 300-ton Chinese stone carving likely transported on ice" - Princeton.edu
De foto bovenaan dit artikel is gemaakt door Jiang Li.

Fout gevonden?

Voor jou geselecteerd