Wetenschappers komen met een nieuwe methode om de verzuring van de oceanen vast te stellen én te monitoren. Ze gaan daartoe niet langer de oceanen op, maar de ruimte in. Ze stellen namelijk voor om satellieten het werk te laten doen.
Jaarlijks verdwijnt ongeveer een kwart van de wereldwijde CO2-uitstoot in de oceanen. Hierdoor wordt het oceaanwater zuurder en dat maakt het leven van sommige organismen in de oceaan lastiger. Op lange termijn kan de verzuring van de oceanen hele ecosystemen omver gooien en zelfs een bedreiging gaan vormen voor een deel van onze eigen voedselvoorziening. Het monitoren van veranderingen in de zuurtegraad van de oceanen is dan ook belangrijk. Maar ja: hoe doe je dat?
Ter plekke
Tot op heden kon dat eigenlijk alleen door ter plaatse metingen te doen. Maar dat betekent dat slechts een klein deel van de wereldzeeën onderzocht kan worden. Wetenschappers van de universiteit van Exeter komen nu met een andere aanpak: ze tonen aan dat het mogelijk is om de verzuring van de oceanen vanuit de ruimte te volgen. En wel met behulp van satellietbeelden. “Satellietbeelden worden waarschijnlijk steeds belangrijker voor het monitoren van de verzuring van de oceanen, met name in afgelegen en gevaarlijke wateren zoals rondom de Noordpool,” vertelt onderzoeker Jamie Shutler. “Het kan moeilijk en duur zijn om op zulke plekken het hele jaar door metingen te doen. Wij stellen een nieuwe techniek voor, zodat we grote delen van de aardse oceanen kunnen monitoren en de gebieden die – als het om verzuring gaat – het grootste risico lopen, kunnen monitoren.”
Hoe werkt het?
Om de verzuring van de oceanen vanuit de ruimte vast te kunnen stellen, wordt gebruik gemaakt van thermale camera’s die de temperatuur van het water meten. Die gegevens worden gecombineerd met de gegevens die verzameld worden door satellieten die het zoutgehalte in de oceanen bepalen. Samen kunnen deze metingen iets vertellen over de zuurgraad van het water.
Volgens de onderzoekers zijn er reeds satellieten rondom de aarde te vinden die tegen deze taak opgewassen zijn. Ze denken bijvoorbeeld aan een satelliet van ESA (Soil Moisture and Ocean Salinity, gelanceerd in 2009) en NASA’s Aquarius-satelliet (gelanceerd in 2011).
