Wanneer een wolf de roedel verlaat, huilen de achterblijvers. En dat zijn hele betekenisvolle kreten, zo suggereert nieuw onderzoek. Hoe harder de wolven huilen, hoe erger ze het vinden dat een soortgenoot weggaat.
Dieren kunnen luidruchtig zijn. Maar van veel dieren weten we niet precies waarom ze geluiden maken. Doen ze dat ongecontroleerd? Of doen ze dat bewust en kunnen ze die geluiden aanpassen aan hun kijk op een bepaalde situatie? Een nieuw onderzoek suggereert het laatste.
Onderzoekers bestudeerden wolven in een onderzoekscentrum. In het centrum leefden de wolven ook in roedels. Maar zo af en toe verliet een wolf de roedel: de onderzoekers lieten het dier dan uit. Beurtelings kregen de wolven een riem aan en gingen met een onderzoeker op stap. Wanneer zo’n wolf de roedel verliet, begon de rest van de roedel te huilen. Om te achterhalen waarom de wolven dat deden, bestudeerden de onderzoekers de relaties van de wolven en stelden ze aan de hand van stresshormonen vast hoe gestrest de dieren waren. Ook maakten ze opnames van de kreten die de wolven slaakten wanneer een soortgenoot wegging.
Uit het onderzoek blijkt dat de wolven meer huilden wanneer een wolf waarmee ze een goede band hadden, de groep verliet. Ook wanneer een wolf met een hoge status de groep verliet, werd er meer gehuild. Er bleek geen verband te zijn tussen het gehuil en de hoeveelheid stresshormonen. In andere woorden: het gehuil is geen ongecontroleerde reactie op stress, maar een afgemeten reactie op een nieuwe situatie, legt onderzoeker Friederike Range uit. “Dit suggereert dat wolven, tot op zekere hoogte, hun geluiden heel flexibel kunnen inzetten.”
