Een aantal radiosignalen die na de verdwijning van Amelia Earhart te horen waren, blijken toch door Earheart te zijn verzonden. In deze transmissies zou ze regelmatig om hulp vragen en ook aanwijzingen geven over haar locatie.
Earhart, een beroemde Amerikaanse vliegenierster, verdween op 2 juli 1937 tijdens haar recordvlucht om de wereld. Samen met haar navigator Fred Noonan steeg zij diezelfde dag op om naar Howlandeiland te vliegen, een reis van 2556 mijl. Ze arriveerde echter nooit op het eiland. Volgens het onderzoek, geschreven door The International Group for Historic Aircraft Recovery (TIGHAR), blijkt uit de radiosignalen dat Earhart een noodlanding op de Nukumanu-eilanden maakte. De dagen daarop zou zij deze signalen regelmatig hebben uitgezonden vanuit het vliegtuig met daarin pleidooien voor hulp. Totdat het toestel werd meegesleurd door de zee en verdween nog voordat de marine over de locatie heen vloog. Uiteindelijk zouden zij en Noonan gestorven zijn op het eiland, mogelijk aan hun verwondingen of honger.
De radiosignalen van Earhart werden na de mislukte zoektocht naar haar en haar vliegtuig bestempeld als niet geloofwaardig. In de jaren daarna werden ze volgens TIGHAR veelal genegeerd. De organisatie is al jaren bezig is met een groot project omtrent het mysterie van de legendarische Earhart en maakte een gedetailleerde catalogus waarin zij alle gerapporteerde radiosignalen analyseren. Uit het onderzoek blijkt dat 57 van de 120 signalen toch van Earhart kunnen zijn. De rest is volgens TIGHAR niet helemaal ongeloofwaardig, maar is er te weinig bewijs om aan te tonen dat deze door Earheart zijn uitgezonden. Het zijn namelijk vooral meldingen van mensen die ‘iets’ hebben gehoord.
Tijdens de vlucht
Om 07:42 lokale tijd, toen Earhart richting haar bestemming vloog, belde zij met een schip van de Amerikaanse kustwacht: de kotter Itasca die vlakbij Howlandeiland lag en haar zou helpen tijdens de reis. “We moeten op je landen maar we kunnen je niet zien. De benzine raakt op. We kunnen je niet bereiken met de radio. We vliegen op 1000 voet (0,3 kilometer) hoogte”. Een uur later, om 08:43, verstuurde zij haar laatste bericht tijdens de vlucht: “We zitten op lijn 157 337. We zullen dit bericht herhalen. We zullen dit herhalen op 6210 kilohertz. Wacht.” De getallen die ze noemt geven volgens TIGHAR haar locatie weer – 157 graden en 337 graden – een navigatielijn die over Howlandeiland, maar ook over de Nukumanu-eilanden heen loopt.
Frequenties
Na dit laatste bericht tijdens haar vlucht vulde de lucht zich enkele uren later al met radiosignalen van Earhart. Transmissies vanaf haar vliegtuig waren mogelijk op drie frequenties: 3105 kHz die ze gedurende de nacht gebruikte, 6210 kHz gedurende de dag en 500 kHz. Verschillende stemsignalen werden door verschillende mensen gehoord. De kans dat deze signalen van Earhart kwamen en niet van iemand anders is groot: anderen die op dezelfde frequentie zaten, hadden niet de capaciteit om stemmen uit te zenden of gebruikten geheel andere frequenties. Earhart’s Electra was dus de enige geloofwaardige bron in de Grote Oceaan van stemsignalen op de frequentie 3105 kHz.
Om berichten te kunnen verzenden mocht de radiozender niet het water raken en moest de propeller vrij zijn van obstakels. Ook moesten de batterijen genoeg energie kunnen leveren. Als Earhart dus na haar verdwijning nog radiosignalen uitzond, moest zij zich wel op land bevinden, en niet in het water. Om deze hypothese te verifiëren, analyseerden de onderzoekers van TIGHAR de weercondities van 2 tot en met 9 juli 1937 op de Nukumanu-eilanden. Hieruit blijkt dat Earhart steeds transmissies verzond in de periode dat de waterstand op het rif laag genoeg was om de zender te bedienen.
Radiosignalen
Vier signalen springen er volgens Richard Gillespie, beheerder van TIGHAR, uit, “omdat deze door meerdere stations werden gehoord”, zo vertelt hij aan Discovery News. Het eerste signaal werd gemaakt nadat Earhart officieel vijf uur vermist was. Het werd ontvangen door Itasca en twee andere schepen, de HMS Achilles en de SS New Zealand Star. De eerste schreef in haar logboek: “We horen haar nu op 3105 – erg zwak en nauwelijks te verstaan”. Het schip vroeg Earhart om Morsecode dashes te verzenden, aangezien het zelf niet in staat was om stemsignalen te verzenden. De HMS Achilles hoorde geen stem, maar wel het verzoek van de Itasca en vervolgens de dashes. De SS New Zealand zei alleen de dashes te hebben gehoord. In andere gevallen rapporteerden verschillende geloofwaardige bronnen een vrouw te hebben gehoord die om hulp riep. Ze sprak in het Engels en zei soms dat ze Amelia Earhart was. Op 5 juli ontving de U.S. Navy Radio bij Wailupe, Honolulu een Morsecode: “281 north Howland – call KHAQQ – beyond north – won’t hold with us much longer – above water – shut off.” Rond diezelfde tijd rapporteerde een amateur-radioman in Melbourne, Australië ook een ‘vreemde’ code gehoord te hebben met daarin KHAQQ, Earhart’s oproepteken.
De geanalyseerde radiosignalen onderschrijven volgens TIGHAR de hypothese dat Earhart de signalen vanaf haar vliegtuig verzond terwijl het zich op het rif van de Nukumanu-eilanden bevond. De onderzoekers zamelen nu geld in om op zoek te gaan naar delen van de Electra in de Grote Oceaan. Hiermee hopen zij het mysterie dat de eerste vrouw die vliegend de Atlantische Oceaan overstak, omringt, op te lossen.
Lees hier meer over Amelia Earhart’s verdwijning.
