Biogasreactor moet ‘probleem met een luchtje’ op Mount Everest oplossen

Honderden mensen beklimmen jaarlijks de Mount Everest en laten daarbij zo’n 12.000 kilo aan ontlasting achter. “Het is een milieuramp,” vindt bergbeklimmer Garry Porter. En hij wil er iets aan doen.

Het is de hoogste berg ter wereld: de Mount Everest. En tot 1950 was het onontgonnen gebied, maar tegenwoordig proberen elk jaar honderden mensen de berg te bedwingen. En dat eist zijn tol. Niet alleen van de bergbeklimmers. Maar ook van de berg zelf. “De impact van honderden bergbeklimmers per jaar is dramatisch,” vertelt bergbeklimmer Garry Porter aan Scientias.nl.

Ontlasting
Wie denkt aan de Mount Everest ziet een indrukwekkend hoog en met sneeuw en ijs bedekt berglandschap voor zich. Een landschap dat het uiterste vergt van de mensen die het bezoeken willen en genadeloos is voor bergbeklimmers die op de top of flanken van de Mount Everest getroffen worden door hoogteziekte of een zware storm. Maar bij Porter springt iets anders in het oog als hij aan de Mount Everest denkt. Geen met hagelwit ijs en sneeuw bedekte flanken, maar…poep.

In 1953 bereikten Edmund Hillary en Tenzing Norgay als eersten de top van de Mount Everest. In die tijd waren er jaarlijks maar enkele bergbeklimmers die een poging waagden. Dat is vandaag de dag wel anders. In 2012 probeerden meer dan 900 bergbeklimmers de top te bereiken.
In 1953 bereikten Edmund Hillary en Tenzing Norgay als eersten de top van de Mount Everest. In die tijd waren er jaarlijks maar enkele bergbeklimmers die een poging waagden. Dat is vandaag de dag wel anders. In 2012 probeerden meer dan 900 bergbeklimmers de top te bereiken.

Gorak Shep
“De Mount Everest trekt elk jaar honderden bergbeklimmers aan die hun droom na willen jagen en de hoogste berg ter wereld willen beklimmen. Om zich daarop voor te bereiden, verzamelen ze zich op het basiskamp en blijven 45 tot 60 dagen daar of ietsje hoger op de berg om aan de hoogte te wennen.” Wanneer de mensen daar verblijven, moeten ze daar eten, drinken en dus ook hun behoefte doen. De Mount Everest heeft verschillende van die basiskampen en in al die basiskampen bij elkaar wordt jaarlijks zo’n 12000 kilo ontlasting gegenereerd. “De Nepalese wet schrijft voor dat die uitwerpselen verwijderd moeten worden,” vertelt Porter. En dus zijn er mensen die de uitwerpselen verzamelen en deze dumpen in putten nabij Gorak Shep, een dorpje op zo’n twee kilometer afstand van het basiskamp. Opgeruimd staat netjes, zou je zeggen. Maar dat is niet zo, vertelt Porter. De gedumpte uitwerpselen worden namelijk niet afgebroken en bacteriën die in de uitwerpselen zitten, kunnen gemakkelijk in het grondwater ‘lekken’. Mensen die lager wonen en dat grondwater gebruiken, kunnen zo ziek worden. “Het is een milieuramp en getuigt van extreem weinig respect voor de Sherpa’s die de Mount Everest vereren en als een god zien.”

“Het is een milieuramp en getuigt van extreem weinig respect voor de Sherpa’s die de Mount Everest vereren en als een god zien”

Biogasreactor
Reden genoeg voor Porter om in actie te komen. Samen met Dan Mazur – die als gids op de Mount Everest werkzaam is – zette hij het Mount Everest Biogas Project op. Een project dat erop gericht is om eens en voor altijd af te rekenen met het probleem dat ‘ontlasting van bergbeklimmers’ heet. Hun plan? Een biogasreactor bouwen op de Mount Everest die de uitwerpselen omzet in brandstof die vervolgens door de lokale bevolking kan worden gebruikt. Die biogasreactor moet een plekje krijgen in Gorak Shep.

Zo moet de biogasreactor er ongeveer uit gaan zien. Afbeelding: Joseph Swain.
Zo moet de biogasreactor er ongeveer uit gaan zien. Afbeelding: Joseph Swain.

Temperatuur
Het is een hele uitdaging: nog niet eerder is een biogasreactor op zo’n extreme plek met zulke extreme weersomstandigheden verrezen. Porter en zijn medestanders hebben dan ook wel de nodige hindernissen te nemen. Het begint al met het ontwerp van de biogasreactor. In die reactor zitten micro-organismen die biogas genereren. Die micro-organismen hebben een temperatuur nodig die tussen de 20 en 30 graden Celsius ligt, anders kunnen ze geen biogas produceren. Hoe kun je zo’n temperatuur op duizenden meters hoogte handhaven? Daartoe wordt onder meer een beroep gedaan op zonne-energie en accu’s die die energie op kunnen slaan (handig in de winter en tijdens het moessonseizoen als het wolkendek dik is). Ook wordt de reactor achter een grote ramenpartij geplaatst die dienst doet als ‘broeikas’. Zomers kunnen de ramen overdag open worden gezet om de warmte van de zon binnen te laten. En ‘s nachts kunnen ze worden gesloten om te voorkomen dat de reactor snel afkoelt. Verder zullen de uitwerpselen voordat ze in de reactor worden gestort enigszins worden opgewarmd om te voorkomen dat de temperatuur in de reactor door het storten van de uitwerpselen daalt.

Zo steekt de biogasreactor in elkaar. Afbeelding: Joseph Swain.
Zo steekt de biogasreactor in elkaar. Afbeelding: Joseph Swain.

Naar boven
Een andere uitdaging: hoe krijg je de reactor op de plaats van bestemming? Het is onmogelijk om zware machines naar Gorak Shep te brengen. Het betekent dat mensen en jaks (runderen) de spullen naar boven moeten sjouwen. En eenmaal ter plaatse zullen mensenhanden al het werk moeten verrichten.

Hier moet de biogasreactor verrijzen (mensen geven de plek met oranje lint aan). Afbeelding: Joseph Swain.
Hier moet de biogasreactor verrijzen (mensen geven de plek met oranje lint aan). Afbeelding: Joseph Swain.

Haalbaar
Maar Porter laat zich door die hindernissen niet uit het veld slaan. Architecten en engineers hebben zich over zijn idee gebogen en hebben een biogasreactor ontwikkeld die al die hindernissen het hoofd biedt. “We geloven dat het biogassysteem dat we voor Gorak Shep in gedachten hebben zowel haalbaar als duurzaam is,” vertelt Porter. En ook in Nepal lijken ze dat in te zien. Recent gaven twee Nepalese organisaties – Buffer Zone Committee en Sagarmatha Pollution Control Committee – Porter formeel toestemming om in Gorak Shep de biogasreactor te laten verrijzen. “Dat is een enorme mijlpaal voor het project.” Gesprekken met de Nepalese overheid zijn ook in volle gang.

Met dat in gedachten rest er nu eigenlijk nog maar één enorme hindernis: geld. Momenteel wordt nagegaan hoeveel geld de biogasreactor vereist. Daarna volgt waarschijnlijk een inzamelingsactie om dat geld daadwerkelijk bij elkaar te krijgen. “Zodra we het geld hebben, denken we dat het ongeveer een jaar duurt om het systeem te bouwen.” Al snel daarna zal het systeem aan de lokale bevolking worden overgedragen. Porter kan niet wachten: “Er zijn zoveel clichés omtrent de Mount Everest en ze zijn allemaal waar. Het is een prachtige berg en de ongerepte natuur moet door degenen die er gebruik van maken, behouden worden.”

Bronmateriaal

Interview met Garry Porter

Fout gevonden?

Voor jou geselecteerd