De aardbeving die in 2010 Chili trof, zorgde ervoor dat zelfs het ijs op Antarctica beefde. Dat blijkt uit onderzoek. Het bewijst dat het bevroren continent gevoelig is voor seismische golven afkomstig van zeer verre aardbevingen.
Het is niet ongewoon dat op Antarctica bevingen worden gemeten. Vervorming van ijs zorgt ervoor dat soms per uur wel honderden micro-aarbevinkjes plaatsvinden. Die kleine bevingen worden ook wel aangeduid als ‘ijsbevingen’. Maar in maart 2010 vibreerde ijskap iets meer dan gewoonlijk, zo ontdekten onderzoekers van Georgia Tech University. En dat had alles te maken met een aardbeving die meer dan 4800 kilometer verderop plaatsvond. Die aardbeving had een kracht van 8,8 op de Schaal van Richter en trof Chili.
De onderzoekers trekken hun conclusies nadat ze seismische gegevens bestudeerden die kort voor en na de beving in Chili door verschillende onderzoeksstations verzameld waren. In die gegevens gingen ze op zoek naar trillingen die het resultaat waren van de beving in Chili. “Kleine ijsbevingen, waarvan de meeste tijdens of kort na het langskomen van golven die door de Chileense beving gegenereerd werden, ontstonden,” legt onderzoeker Zhigang Peng uit. En ze vonden die. Het is voor het eerst dat onderzoekers bewijs hebben gevonden dat verre aardbevingen ijsbevingen op Antarctica kunnen veroorzaken.
Waar de ijsbevingen precies ontstonden, is lastig vast te stellen. “Maar in ieder geval enkele ijsbevingen creëerden oppervlaktegolven, dus ze ontstaan waarschijnlijk vrij dicht aan het oppervlak,” vertelt Peng. Mogelijk ontstaan de ijsbevingen doordat de golven afkomstig van de aardbeving gletsjerspleten activeren. Deze gletsjerspleten openen zich of worden juist dichtgeknepen en zo ontstaan de ijsbevingen.
