Suikergoed doet het prima in de supermarkt, maar wat minder in het klaslokaal, zo vertelt columnist en biologiedocent Cees Mulder.
Een les op school over suiker staat garant voor een paar boze mailtjes van ouders. Zo ook vorige week. Een mailtje met het vriendelijke verzoek of ik geen onzin wou verkopen aan dochterlief. Maar welke onzin had ik dan verkondigd? Ik had mijn leerlingen uitgelegd waarom ze niet hyperactief worden van snoep en energiedrankjes, maar volgens de schrijfster van het mailtje werd haar dochter dat toch echt wél. Een reactie die ik vaker krijg, want wie iets over suiker in combinatie met hyperactiviteit zegt, krijgt al snel de halve wereld over zich heen.
Glucose
Suiker, we zijn er dol op in Nederland. Gemiddeld eten we er een kleine kilo per week van weg. Hiervan zit 85 procent verstopt in allerlei voedingsmiddelen. Wie het in het dagelijks leven over suiker heeft, bedoelt over het algemeen tafelsuiker (sacharose), gewonnen uit suikerbieten of suikerriet. In het lichaam wordt deze suiker gesplitst in glucose, de suiker waar het in het lichaam allemaal om draait.
Pap
Glucose is de belangrijkste brandstof in ons lichaam. Elke cel verbrandt het, dus ook de cellen in onze hersenen. Die lusten er trouwens wel pap van, 20 procent van alle opgegeten energie wordt verbruikt door uw grijze massa. Maar hoe zit dat na het consumeren van een portie suiker? Gaan uw hersenen dan opeens meer verbranden en dus harder werken? Welnee.
Red Bull
Een auto gaat niet opeens harder rijden nadat u hem hebt volgetankt met benzine. Hetzelfde geldt voor uw lichaam. Uw bloedsuikerspiegel stijgt even na het nuttigen van suikers, maar er wordt evenveel glucose verbrand als anders. Het teveel aan glucose wordt keurig opgeslagen in uw spieren en lever voor later op de dag. Geeft Red Bull u dan echt geen vleugels? Energiedrankjes hebben hooguit een oppeppend effect door de toevoeging van cafeïne. Door de grote hoeveelheid suiker krijgt u wel gaatjes in uw tanden, daarover bestaat geen twijfel.
Fabel
Het suikerverhaal. Een zeer hardnekkige biologische fabel die nooit meer verdwijnt, denk ik. Ontstaan door een verkeerd begrepen dieet van een Amerikaanse allergiespecialist in de jaren ’70. Een dieet waarin hij zoetstoffen als aspartaam verbood. Echter veranderden de media het woord ‘zoetstoffen’ ten onrechte in het woord ‘suiker’. Een klein verschil, maar een groot gevolg over hoe we vandaag de dag over suiker denken.
Arme suiker. En arme ouders die werkelijk geloven dat hun kinderen stuiteren na het eten van een lolly. Ik heb de moeder teruggemaild met het advies haar dochter nooit meer rijst voor te schotelen. Ze zou eens moeten weten hoeveel suikers dáár inzitten…
Eén keer in de twee weken plaatst biologiedocent Cees Mulder een column op Scientias.nl over biologie. Volg Cees ook op Twitter: @BiologieDocent.
