ASTRONOMIE In 1843 begon het zware sterrensysteem Eta Carinae met het uitstoten van materie. Dit hele proces duurde twintig jaar en resulteerde in een compacte nevel met een massa van twintig zonnemassa’s. Wetenschappers hebben met de Gemini South-telescoop het hart van de nevel onderzocht en zagen iets bijzonders.
In de nevel is namelijk een helderwitte ring van gas te zien. Wetenschappers denken dat deze structuur in de jaren ’90 van de negentiende eeuw is ontstaan door een kleine eruptie van Eta Carinae. Er zijn nu dus twee structuren in Eta Carinae: de vlinderachtige Grote Homunculusnevel en de pas gevonden Kleine Homunculusnevel.
De Gemini South-telescoop maakte gebruik van adaptieve optiek om het hart van de nevel te bekijken. Adaptieve optiek wordt door aardse telescopen gebruikt om de verstoringen van de atmosfeer weg te filteren. Hierdoor worden aardse telescopen net zo scherp als ruimtetelescopen, zoals Hubble.
Eta Carinae is 7.500 tot 8.000 lichtjaar verwijderd van de aarde. In de kern van de nevel bevinden zich minimaal twee sterren. De helderste van de twee is één van de meest massieve sterren in het melkwegstelsel. De ster heeft een massa van minimaal honderd zonnen. Tijdens de massieve explosie – die begon in 1843 – gaf de ster evenveel energie af als een normale supernova. Toch heeft Eta Carinae deze gebeurtenis overleefd. Naar verwachting zal het niet lang meer duren voordat de ster daadwerkelijk explodeert: hoogstens een miljoen jaar.
