Witte haai blijkt niet onverdeeld enthousiast als hij een camera tegenkomt op de bodem van de zee.
Onderzoekers moeten zich wild zijn geschrokken toen ze de beelden van een camera die een kleine anderhalf uur voor de kust van Nieuw-Zeeland op de bodem van de zee had gelegen, bekeken. De camera moest de onderzoekers een beeld geven van de biodiversiteit in dit gebied en dus in feite de voorbijkomende vissen, haaien en andere mariene organismen vastleggen. Maar deze camera kreeg visite van een onverwachte gast (zie kader): een witte haai. En die haai was duidelijk niet zo heel erg onder de indruk van de hele stellage.
Drie keer
“De haai cirkelde rustig een paar minuten rond het geheel heen, voor er op af te komen en een paar keer nieuwsgierig in te bijten,” vertelt onderzoeker Adam Smith. “Vervolgens pakte hij moeiteloos de complete BRUV-set (zie het kader hieronder) op, zwom ermee naar het oppervlak en liet deze weer terugvallen naar de zeebodem. En hij deed dat in totaal drie keer, toen vond hij het niet interessant meer en zwom weg.”
Verrassing!
Smith en collega’s waren enorm verrast toen ze de beelden zagen, zo vertelt hij. “We hebben geen live-feed dus op het moment dat het allemaal op de bodem van de zee staat, hebben we geen idee wat we gaan zien als we de beelden aan het eind van de dag bekijken. De haaien die we het vaakst zagen, waren de wit- en grijspuntrifhaai, maar we kwamen ook tijgerhaaien, hamerhaaien en enkele heel irritante octopussen tegen.” En – op één van de laatste dagen van de expeditie nog wel – dus deze op zijn privacy gestelde witte haai.
Binnenkort zullen de onderzoekers alle verzamelde beelden gaan analyseren en conclusies trekken over de biodiversiteit in het zuidwestelijke deel van de Stille Oceaan. Afgaand op wat Smith tot op heden gezien heeft, verwacht hij dat de resultaten van plek tot plek sterk verschillen. Op de ene plek zijn bijvoorbeeld verrassend veel verschillende haaien gespot. “Maar op andere locaties waren er weer verrassend weinig, waarschijnlijk door toedoen van overbevissing.”
