Hoe word je 200 jaar? Geloof het of niet, maar er is iemand op aarde aan wie we het vragen kunnen: de Groenlandse walvis. En wetenschappers hebben dit langstlevende zoogdier nu enkele voorzichtige antwoorden ontfutseld.
Wetenschappers van de universiteit van Liverpool zijn erin geslaagd om het genoom van de Groenlandse walvis – een zoogdier dat meer dan 200 jaar oud kan worden zonder al te veel gebreken en ziekten te krijgen – in kaart te brengen. Vervolgens hebben ze dat genoom vergeleken met het genoom van zoogdieren die korter leven. Zo hoopten ze meer inzicht te krijgen in hoe de Groenlandse walvis zo oud kan worden.
Ietsje anders
Bepaalde genen van de Groenlandse walvis bleken anders te zijn dan die van zoogdieren die korter leefden. Het ging dan om genen die onder meer betrokken zijn bij celdeling, het herstellen van DNA en ouder worden. “Onze resultaten voorzien ons van nieuwe kandidaat-genen voor toekomstig onderzoek,” concludeert onderzoeker João Pedro de Magalhães. De onderzoekers willen nu muizen gaan fokken waarin verschillende genen van de Groenlandse walvis tot uiting komen om te achterhalen welke van deze genen daadwerkelijk invloed hebben op de levensduur van organismen.
Trucjes
“Ik denk dat soorten verschillende ‘trucjes’ hebben ontwikkeld om langer te leven en door de ‘trucjes’ die de Groenlandse walvis gebruikt, te ontdekken zijn we wellicht in staat om ouderdomsziekten onder mensen te bestrijden.” Ook kan het onderzoek bijdragen aan de strijd tegen kanker. Zo blijken Groenlandse walvissen ondanks dat ze 1000 keer meer cellen hebben dan mensen geen grotere kans te hebben op kanker. Dat suggereert dat ze over een mechanisme beschikken dat beter dan mechanismen in andere zoogdieren in staat is om kanker te onderdrukken.
Het onderzoek kan tevens helpen verklaren waarom Groenlandse walvissen zo groot zijn. “De stofwisseling in walviscellen gaat aanzienlijk trager dan in de cellen van kleine zoogdieren en we ontdekten veranderingen in één specifiek gen dat betrokken is bij thermoregulatie (UCP1) dat verband kan houden met de tragere stofwisseling in walviscellen. Dit kan ons in staat stellen om te achterhalen hoe en waarom Groenlandse walvissen en andere vergelijkbare organismen zo enorm zijn.”
