Wetenschappers hebben de fossiele resten van de grootste vliegende vogel ooit ontdekt. De vogel had een spanwijdte van 6 tot 7,3 meter en is daarmee twee keer zo groot als de grootste vogel van vandaag de dag: de koningsalbatros.
De vogel heeft de naam Pelagornis sandersi gekregen. Het dier leefde zo’n 25 tot 28 miljoen jaar geleden in wat nu South-Carolina is. De resten van de vogel werden in 1983 al teruggevonden, maar zijn nu pas aan een heel grondig onderzoek onderworpen.
Vliegen
Hoewel de vogel met een spanwijdte van 6 tot 7,3 meter gigantisch was, twijfelen onderzoekers er geen moment aan dat P. sandersi ondanks zijn grootte kon vliegen. De vogel had enorme vleugels en heel dunne, holle botten. Zijn poten lijken ook niet gemaakt voor lange wandeltochten. Kortom: de vogel moet zich in de lucht meer hebben thuisgevoeld.
Opstijgen
Wel was P. sandersi te groot om het luchtruim te kiezen zoals moderne vogels dat doen. Met zijn vleugels slaan en vervolgens zichzelf vanuit stilstand de lucht in ‘lanceren’ was met zijn omvang onmogelijk. Onderzoeker vermoeden dat P. sandersi het luchtruim koos door een aanloopje te nemen. Hij rende waarschijnlijk van een heuveltje af om los te kunnen komen van de grond.
Maaltje
Zodra P. sandersi in de lucht was, was het waarschijnlijk een uitstekende vlieger. Met zijn lange, ranke vleugels gleed hij heel efficiënt door de lucht. Waarschijnlijk kon hij dankzij windstromen die van het oppervlak van de oceaan kwamen zetten enkele kilometers ‘zweven’ zonder met zijn vleugels te hoeven klappen. Zo af en toe dook hij naar het wateroppervlak om er een zachte prooi – bijvoorbeeld een inktvis – te grijpen.
Ondanks zijn machtige voorkomen, heeft P. sandersi uiteindelijk aan het kortste eind getrokken: de vogel stierf uit. De onderzoekers hopen in de toekomst te kunnen achterhalen hoe dat kwam.
