Lang geleden had de maan een magnetisch veld. Tegenwoordig is daar weinig meer van over. Het enige bewijs uit het verleden zijn de magnetische gesteenten op het oppervlak van onze natuurlijke satelliet. Hoe kreeg de maan een eigen magnetisch veld? En waar is het magnetische veld van de maan gebleven?
De maan is te klein om zelf een magnetisch veld te hebben. Toch had de maan vroeger een eigen magnetische veld. Aardwetenschappers denken dat dit magnetische veld werd opgewekt door de aarde. De aarde vormde dus eigenlijk de dynamo voor het magnetische veld van de maan.
Kleine afstand
Dit klinkt logisch. Vroeger was de maan namelijk minder ver van de aarde verwijderd dan vandaag de dag. Uit modelberekeningen blijkt dat de maan gemakkelijk een miljard jaar een magnetisch veld in stand kon houden, namelijk toen de afstand tussen de maan en de aarde tussen de 165.000 en 300.000 kilometer was. Zo’n kleine afstand zou leiden tot sterke getijdenkrachten op de maan, waardoor het vloeibare ijzer in de kern van de maan in beweging bleef en in staat was om een magnetisch veld op te wekken. Op dit moment bedraagt de afstand tussen de aarde en de maan gemiddeld 384.600 kilometer.
“Toen de afstand groter dan 300.000 kilometer werd, werden de getijdenkrachten minder en verdween het magnetische veld”, legt hoofdonderzoeker Christina Dwyer van de universiteit van Californië uit. “Het magnetische veld loste 2,7 miljard jaar geleden dus in rook op.”
Inslagen
Er zijn echter ook nog andere theorieën over het magnetische veld van de maan. Zo denken sommige wetenschappers dat zware bombardementen door grote asteroïden en kometen verantwoordelijk waren voor het magnetische veld. Een zware inslag of meerdere kleinere inslagen zouden de interne dynamo van de maan zo’n 10.000 jaar kunnen aandrijven. De twee theorieën sluiten elkaar overigens niet uit en kunnen dus heel goed naast elkaar bestaan.
