De jonge dino’s aten andere dingen, zagen er anders uit en leefden in andere gebieden dan hun ouders.
Dat blijkt uit een analyse van de kleinste schedel die tot op heden van een dinosaurus behorende tot de Diplodocidae (zie kader) is teruggevonden.
De Diplodocidae waren plantenetende dinosaurussen met zo’n kenmerkende lange nek. Onder meer de Diplodocus en tamelijk bekende Brontosaurus kunnen tot de Diplodocidae worden gerekend.
Onderzoekers bogen zich over de 24 centimeter lange schedel en ontdekten compleet nieuwe anatomische aspecten van de jonge dinosaurus. Zo blijken de jongen niet simpelweg kleinere versies van hun ouders te zijn geweest, maar heel andere fysieke kenmerken te hebben gehad die meer doen denken aan die van hun voorouders dan die van hun ouders. Naarmate de dino’s groter werden, verdwenen die kenmerken en gingen ze steeds meer op hun ouders lijken.
Ander dieet
Ook het dagelijks leven van de jonge dino’s zag er waarschijnlijk heel anders uit dan dat van hun ouders. Zo wijst de korte, smalle snuit van de jongen erop dat ze een breder scala aan planten verorberden dan hun ouders (die veel bredere snuiten hadden).
Daarnaast denken de onderzoekers op basis van de anatomie te kunnen concluderen dat de jonge dino’s voornamelijk in bossen vertoefden, terwijl de volwassenen in open leefgebieden actief waren. Het zou erop kunnen wijzen dat de Dioplodocidae geen heel betrokken ouders waren en hun jongen min of meer aan hun lot overlieten. Mogelijk overleefden die jongen door in kuddes – bestaande uit generatiegenoten – in de bossen te vertoeven. Die bossen boden de jonge dino’s niet alleen voedsel, maar ook veel meer schuilplaatsen om zich in aanwezigheid van roofdieren te verstoppen. Bovendien moet een leven op enige afstand van de omvangrijke ouders nog een ander groot voordeel hebben gehad: de jongen liepen namelijk niet het risico dat ze door hun ouders vertrapt werden.
