De Sahara is de grootste zandwoestijn ter wereld en heeft een oppervlak van ruim negen miljoen vierkante kilometer. Wetenschapper Dr. David Wright beweert dat de Sahara 10.000 jaar geleden niet bestond en dat mensen verantwoordelijk zijn voor het ontstaan van deze woestijn.
In een paper in het wetenschappelijke vakblad Frontiers in Earth Science legt archeoloog Wright van de nationale universiteit van Seoul uit hoe de Sahara is getransformeerd van een groene, vruchtbare plek tot een droge en hete woestijn.
Ongeveer 8.000 jaar geleden ontstonden er pastoralistische gemeenschappen langs de Nijl. Pastoralisten hadden een (deels) nomadisch bestaan en trokken rond met gedomesticeerde dieren. Langzaam verspreidden de volken zich naar het westen toe. De mensen verwijderden vegetatie, waardoor er meer ruimte ontstond voor het vee.
Verslaafd aan agricultuur
Wright beweert dat mensen toen ‘verslaafd’ waren aan agricultuur, waardoor er steeds meer groen verdween. Hierdoor nam het albedo toe (het weerkaatsingsvermogen van het landschap), waardoor atmosferische omstandigheden veranderden en het minder vaak regende boven het landschap. De Sahara kwam in een negatieve spiraal van verwoestijning terecht. Het proces was niet te stoppen. Minder regen = minder vegetatie = nog hogere albedo = nog minder regen = nog minder vegetatie, etc, etc…
Bodemonderzoek
Het is mogelijk om te achterhalen of de hypothese van Wright klopt. “Ooit waren er meren in de Sahara”, zegt de onderzoeker. “We moeten proberen om de bodems van deze meren te vinden. Daar zien we hoe de vegetatie de afgelopen duizenden jaren is veranderd.”
Grootste woestijn? Nee!
Op dit moment leeft vijftien procent van de wereldbevolking in woestijngebieden. Overigens is de Sahara niet de grootste woestijn ter wereld. Die titel gaat naar Antarctica met een oppervlak van veertien miljoen vierkante kilometer. Een woestijn is een gebied waar jaarlijks minder dan 200 millimeter neerslag valt en dat geldt dus ook voor de zuidpool.
