Microplastics blijken zich op alle dieptes thuis te voelen

Drijvend plastic is een probleem. Maar wat zich onder de waterspiegel bevindt, is misschien nog wel veel zorgwekkender.

Die conclusie kun je trekken op basis van een nieuw onderzoek, uitgevoerd door wetenschappers van Monterey Bay Aquarium en verschenen in het blad Scientific Reports. De onderzoekers bemonsterden het water direct aan het oppervlak van Monterey Bay, maar ook op verschillende dieptes, tot wel 1000 meter diep. Het onderzoek wijst uit dat microplastics – stukjes plastic kleiner dan 5 millimeter – in alle waterlagen te vinden zijn en zowel de voedselketens aan het oppervlak als op grote diepte binnendringen. “Onze resultaten onderschrijven het toenemende wetenschappelijke bewijs dat aantoont dat diepe wateren en de dieren die daar leven de belangrijkste afzetplaats zijn voor kleine stukjes plastic,” aldus onderzoeker Anela Choy.

De resultaten
De onderzoekers maakten tijdens hun studie gebruik van onderwaterrobots. Deze bemonsterden het water net voor de kust en op 25 kilometer van de kust. Dat gebeurde meerdere keren op verschillende dieptes. Opvallend genoeg troffen de onderzoekers aan het oppervlak ongeveer dezelfde concentratie microplastics aan als op grote diepte. Wat verder opvalt, is dat er op een diepte van 200 tot 600 meter grofweg vier keer meer microplastics werden aangetroffen dan aan het oppervlak.

“In alle bestudeerde filtervoeders werden microplastics aangetroffen”

Dieren
Daarnaast bogen de onderzoekers zich over twee filtervoeders die in de Monterey Bay te vinden zijn: de kreeftachtige Pleuroncodes planipes en mantelvisjes. In alle bestudeerde filtervoeders werden microplastics aangetroffen.

Typen plastic
De onderzoekers bestudeerden ook het microplastic dat ze in het water aantroffen. Het bleek voornamelijk te gaan om polyethyleentereftalaat (PET), polyamide en polycarbonaat: plastics die veelvuldig gebruikt worden om voedsel en dranken te verpakken. De meeste microplastics bleken bovendien behoorlijk verweerd te zijn, wat erop wijst dat ze al maanden of jaren in het water rondzwierven. Wat verder opvalt, is dat er weinig plastics werden aangetroffen die veelvuldig door vissers worden gebruikt (zoals bijvoorbeeld polypropyleen). Dat – in combinatie met het feit dat er op grotere afstand van de kust meer plastic werd aangetroffen dan nabij de kust – wijst erop dat het meeste plastic niet afkomstig is van de visserij. “Het suggereert ook dat in ieder geval een deel van het microplastic door oceaanstromingen in het gebied terecht is gekomen,” aldus onderzoeker Kyle van Houtan.

Vervolgonderzoek
Onderzoeker Bruce Robison noemt de resultaten “intrigerend”. “Ze laten zien dat er behoefte is aan vergelijkbaar onderzoek op andere plaatsen, zodat we kunnen achterhalen hoe wijdverspreid het probleem is.” Het onderzoek moedigt als het aan Van Houtan ligt ook aan tot actie. “Het is wellicht vrijwel onmogelijk om bestaand microplastic uit de dieper gelegen wateren te halen. Maar wanneer we de toestroom van plastic vanaf het land laten afnemen, kunnen we wel een verdere opeenstapeling van plastic in onze wereldwijde oceanen helpen voorkomen.”

Naar schatting belandt er elk jaar zo’n 8 miljoen ton plastic in de oceanen. Slechts een klein deel daarvan drijft aan het oppervlak, wat dus al suggereerde dat het meeste plastic in de diepte verdwijnt. Het nieuwe onderzoek onthult dat het plastic zich eigenlijk op alle dieptes wel thuis voelt en in de voedselketens binnendringt. Uiteindelijk weet een deel van de microplastics zich zo weer een weg naar het vasteland te banen: filtervoeders nemen de microplastics op, worden zelf genuttigd door vissen, die op hun beurt weer gevangen worden en op ons bord belanden. Zo komen microplastics niet alleen terug naar het land, maar kunnen ze ook in het menselijk lichaam belanden. Naar schatting krijgen we – door het nuttigen van vissen en schaaldieren, maar ook (kraan)water, zouten en toegevoegde suikers en zelfs het inademen van met microplastics gevulde lucht – op jaarbasis meer dan 74.000 piepkleine stukjes plastic binnen. Welke gevolgen dat heeft voor de gezondheid is nog onduidelijk. Dat plastic een groot gevaar vormt voor de gezondheid van dieren in zee staat ondertussen wel buiten kijf. Zo hebben onderzoekers bijvoorbeeld aangetoond dat één stukje plastic een zeeschildpad al fataal kan worden. Het opruimen van al dat rondzwervende plastic is nog niet zo gemakkelijk. De spaarzame opruimpogingen richten zich meestal op het plastic dat aan het oppervlak zwerft. En zelfs dat is lastig te vangen, zo blijkt wel uit het werk van bijvoorbeeld The Ocean Cleanup.

Bronmateriaal

Fout gevonden?

Voor jou geselecteerd