Misleid door een mineraal: wetenschap heeft hoeveelheid water op de maan mogelijk overschat

maan

Nieuw onderzoek suggereert voorzichtig dat we de hoeveelheid water op de maan overschat hebben. Een mineraal dat al jaren gebruikt wordt om de watermassa op de maan in te schatten, blijkt helemaal niet zo’n goede indicator.

De onderzoekers bestudeerden het mineraal apatiet. Wanneer wetenschappers een inschatting willen maken van de hoeveelheid water op de maan, grijpen ze het vaakst naar dit mineraal. “Maar het is niet te vertrouwen,” stelt onderzoeker Jeremy Boyce.

Model
Boyce en zijn collega’s creëerden een computermodel om heel accuraat mee te voorspellen hoe apatiet door afkoeling van magma in een pril stadium van de historie van de maan tot stand zou zijn gekomen. De simulaties tonen aan dat de apatietkristallen die ongebruikelijk rijk zijn aan waterstof mogelijk niet in een waterrijke omgeving zijn ontstaan. In plaats daarvan zou het waterstof het resultaat zijn van het kristallisatieproces dat het mineraal doormaakte.

WIST U DAT…

Hoe zit het precies?
Wanneer er water aanwezig is als gesmolten gesteenten afkoelen, kan apatiet ontstaan door waterstofatomen in te lijven. Maar waterstof wordt alleen in het mineraal opgenomen als de bouwblokken die dit mineraal het liefst gebruikt – fluor en chloor – op zijn. “Apatiet dat in het beginstadium ontstaat is zo rijk aan fluor dat het al het fluor en daarna ook het chloor uit magma haalt. Apatiet dat later ontstaat, bevat geen fluor of chloor en wordt rijk aan waterstof omdat het geen keus heeft.” En daarmee is de hoeveelheid waterstof in dit mineraal niet representatief voor de werkelijke hoeveelheid water die op de maan te vinden is. Wanneer de fluor en chloor op is, zal afkoelend magma geen waterstofarm apatiet, maar waterstofrijk apatiet gaan vormen. De laatste vorm van apatiet reflecteert echter niet heel accuraat de oorspronkelijke hoeveelheid water in magma.

Totstandkoming van de maan
Het onderzoek heeft niet alleen implicaties voor ons beeld van water op de maan. Het kan ons ook meer vertellen over de totstandkoming van de maan. Veel onderzoekers gaan ervan uit dat de maan eigenlijk een stukje aarde is. Dat stukje aarde raakte tijdens een enorme inslag los van onze planeet. Als die theorie klopt, zou de maan volledig gesmolten moeten zijn en zouden lichtere elementen als waterstof zijn ontsnapt en niet meer op de maan moeten voorkomen. Dat er water is op de maan, staat echter vast. Alleen waarschijnlijk niet in zulke grote hoeveelheden als apatiet ons eerder wilde doen geloven. “We geloofden veertig jaar lang dat de maan droog was en nu hebben we bewijs gevonden dat het oude, droge model niet perfect is. Maar we moeten voorzichtig zijn en zorgvuldig naar elk stukje bewijs kijken voordat we vaststellen dat gesteenten op de maan net zo nat zijn als de gesteenten op de aarde,” stelt Boyce. “We slaan één van de belangrijkste stukken bewijsmateriaal omtrent de vorming en ontwikkeling van de maan weg.”

De onderzoekers willen nu gaan achterhalen in hoeverre apatiet ons de afgelopen jaren misleid heeft. Uiteindelijk hopen ze zo ook meer te weten te komen over de totstandkoming van de maan.

Bronmateriaal

"Misleading mineral may have resulted in overestimate of water in moon" - UCLA.edu
De foto bovenaan dit artikel is gemaakt door NASA.

Fout gevonden?

Voor jou geselecteerd