Deze nieuwe aandrijving moet het mogelijk maken om sneller dan ooit naar de rand van ons zonnestelsel te reizen.
Het E-Sail gebruikt de zonnewind om ons zonnestelsel te verlaten. De zonnewind bestaat uit geladen deeltjes, zoals protonen en elektronen. Die deeltjes haasten zich met ongelofelijke snelheden (400 tot 750 kilometer per seconde) bij de zon vandaan. “Het E-Sail gebruikt deze protonen om een ruimtevaartuig aan te drijven,” vertelt onderzoeker Bruce Wiegmann.
Draden
Wat moet je je precies bij zo’n E-Sail voorstellen? Het bestaat uit tien tot twintig elektrisch geladen aluminium draden die zich vanuit een centraal punt in alle richtingen uitstrekken. De draden zijn extreem dun (slechts 1 millimeter breed) en zeer lang (ongeveer 20 kilometer) en vormen een groot, cirkelvormig E-Sail.
Protonen
Protonen worden door dit E-Sail afgestoten en dragen wanneer dat gebeurt hun momentum over. Vergelijk het met een witte biljartbal die je tegen een rode bal aan kaatst: de witte bal draagt dan zijn momentum over aan de rode bal.
Enorme snelheden
Gaandeweg kan het E-Sail zo enorme snelheden bereiken. “Ons onderzoek laat zien dat een interstellaire sonde die wordt aangedreven door een E-Sail in iets minder dan tien jaar naar de heliopauze kan reizen,” vertelt Wiegmann. Ter vergelijking: in 2012 bereikte Voyager 1 de heliopauze na bijna 35 jaar onderweg te zijn geweest.
Momenteel wordt er uitgebreid onderzoek gedaan naar het E-Sail. Er wordt onder meer gekeken naar wat er precies gebeurt als onder meer protonen op de draden stuiten. Zelfs als die experimenten goed verlopen, hoeven we op korte termijn geen E-Sail in de lucht te verwachten. Onderzoekers schatten dat het zeker nog tien jaar kan duren voor de technologie klaar is om het luchtruim te kiezen.
