En wel doordat ze een voor hen kenmerkende schaduw creëren.
Wormgaten zijn theoretische sluipweggetjes in het universum die reeds voorspeld werden door Albert Einstein, maar nog nooit zijn gespot. Om te begrijpen wat wormgaten precies zijn, wordt vaak de analogie van een appel gebruikt. Een worm kan over het oppervlak van die appel van de boven- naar de onderzijde reizen. Maar de worm kan er ook dwars doorheen gaan. In het laatste geval is de af te leggen afstand korter en zal de worm sneller op zijn bestemming arriveren. Op een vergelijkbare manier kun je door een wormgat sneller van A naar B reizen dan wanneer je dat op conventionele manier zou kunnen doen, zelfs als je je in het laatstgenoemde scenario met de snelheid van het licht zou verplaatsen.
De ingang van deze hypothetische wormgaten is in grove lijnen te vergelijken met een zwart gat. Alleen zou alles wat in een wormgat valt er niet voorgoed in verdwijnen, maar elders in het heelal weer worden uitgespuugd door een wit gat (daar kun je hier meer over lezen). Grote vraag is natuurlijk of we een zwart gat dan eigenlijk wel kunnen onderscheiden van een wormgat.
Een zwart gat fotograferen
Daarbij moet allereerst worden opgemerkt dat we er tot op heden nog niet in geslaagd zijn om een zwart gat direct waar te nemen. Dat kan ook helemaal niet, omdat niets – en dus ook licht niet – aan de greep van een zwart gat kan ontsnappen. Vandaar ook de naam: zwart gat. Het is onzichtbaar. Maar onderzoekers hebben goede hoop dat ze de schaduw van een zwart gat wél kunnen kieken en werken daar momenteel hard aan (lees er hier meer over).
Keel
In een paper schrijft onderzoeker Rajibul Shaikh nu dat het in theorie ook mogelijk moet zijn om de schaduw van een wormgat te detecteren. Dat idee is niet nieuw. Eerdere studies hebben zelfs al onthuld hoe de schaduw van een roterend wormgat er dan uit zou zien. Maar die onderzoeken zitten ernaast, zo stelt Shaikh. Eerdere studies hielden namelijk geen rekening met de invloed die de ‘keel’ van een wormgat – de verbinding tussen de in- en uitgang – op de vorm van de schaduw heeft. Shaikh nam dat wel mee in zijn berekeningen en daaruit rollen schaduwen die – zolang het wormgat maar snel genoeg roteert – heel anders zijn dan die van een zwart gat. “In andere woorden, de resultaten wijzen erop dat door het observeren van hun schaduwen een wormgat met een redelijke draaisnelheid onderscheiden kan worden van een zwart gat,” schrijft Shaikh.
Misschien droom je nu al van de eerste foto’s van wormgaten. Maar zover is het nog lang niet. Zo moet eerst worden opgemerkt dat het onderzoek van Shaikh zich richt op slechts één klasse wormgaten – niet eens het meest realistische type misschien – en dat vervolgonderzoek uit zal moeten wijzen of de resultaten ook voor andere soorten wormgaten gelden. Daarnaast is het zo dat wormgaten niet gaan zitten wachten om op de foto te gaan; waarschijnlijk zijn ze zeer instabiel en storten ze zéér kort na hun ontstaan al weer in. En als ze dat niet doen, is dat te wijten aan exotische materie – waarvan we zoals de naam al doet vermoeden geen flauw idee hebben hoe het in elkaar steekt – dat ook weer van invloed zal zijn op de vorm van de schaduw van een wormgat. Oja..en hadden we al gezegd dat nog niet is bewezen dat wormgaten überhaupt bestaan?
