Waar kunnen we water op de maan vinden? Vooral rondom de polen, zo is te zien op een nieuwe maankaart.
Wetenschappers hebben de kaart gepubliceerd in het wetenschappelijke vakblad Science Advances. Zij keken daarbij naar de verspreiding van hydroxyl op de maan. Hydroxyl bestaat uit een zuurstofatoom en een waterstofatoom.
Het is logisch dat de hoeveelheid hydroxyl naar de polen geleidelijk toeneemt. Onderzoekers stelden in de jaren zeventig van de vorige eeuw vast dat waterstofionen afkomstig uit de zonnewind zich kunnen bundelen met zuurstof op het oppervlak van de maan, waardoor hydroxyl ontstaat. De maan wordt continu gebombardeerd door zonnewind, waarin waterstof aanwezig is. Zo bevat ijs in altijd beschaduwde kraters waterstofatomen die afkomstig zijn uit de zonnewind. Waarschijnlijk is er op Mercurius, Vesta en Eros ook water te vinden in soortgelijke kraters.
Droger dan de Sahara
Toch kunnen toekomstige kolonisten geen waterput installeren op de maan. De waterconcentratie bereikt een maximum van 500 tot 750 deeltjes per miljoen deeltjes in de meest natte gebieden. De onderzoekers concluderen dat dit niet veel is. Zelfs in het warme zand van de Sahara is meer water te vinden.
Moon Mineralogy Mapper
De gegevens van de kaart zijn afkomstig van NASA’s Moon Mineralogy Mapper-instrument aan boord van India’s Chandrayaan-1-ruimtesonde.
“Deze kaart geeft globaal aan waar water op het oppervlak ligt op de maan”, zegt professor Ralph Milliken van de Brown universiteit. “Nu kunnen we uitvogelen of het water uit het oppervlak gehaald kan worden, bijvoorbeeld om de dorst te lessen van astronauten of om brandstof te produceren.”
Beperkingen
De onderzoekers geven toe dat er beperkingen zjn. De Moon Mineralogy Mapper analyseerde gereflecteerd licht vanaf het maanoppervlak. Aangezien sommige gebieden – bijvoorbeeld diepe kraters op de polen – nooit baden in zonlicht, konden de onderzoekers de hoeveelheid water in deze kraters niet vaststellen. Daarnaast scande de Moon Mineralogy Mapper alleen het oppervlak. “We zien hier de waterverdeling in de bovenste millimeter van het maanoppervlak”, zegt Milliken. “Wie weet zit er veel meer water in de grond. Dat kunnen we nog niet zien.”
