Spijkers met koppen

 COMMENTAAR  Er moesten spijkers met koppen geslagen worden. Nu. Niet morgen. Of in 2010. Nee. Direct. De ijsschotsen naderden Australië al. In Afrika waren al zo’n 24 miljoen mensen op de vlucht. En ook de inwoners van de wat lager gelegen landen begonnen zich zorgen te maken over natte voeten en ander klimaatongemak. Nee. Er moest nu echt wat gebeuren.

De wereldleiders krabden zich daarom eens achter de oren en besloten dat er actie moest worden ondernomen. Ze sprongen in hun privé-vliegtuigen, bestelden met het oog op de publieke opinie een zuinige Volvo voor vervoer binnen Denemarken en gingen om de tafel zitten. Zo. Tijd om eens wat dingetjes te veranderen. Iets minder warme wasjes draaien. Iets meer de trein pakken. Iets minder CO2. Iets meer bewustwording. Als dat geen spijkers met koppen waren dan wisten de wereldleiders het ook niet meer. Dus zwaaiden ze vriendelijk naar de demonstranten bij het raam. De één zat in een glazen pot die tot de rand toe met water gevuld was. De ander bootste een smeltende ijskap na. Weer een ander had vanwege de globale opwarming demonstratief een t-shirtje aangetrokken. De wereldleiders konden hun theatrale uitingen wel waarderen. Zo werden ze er tenslotte af en toe nog eens aan herinnerd waar het nu eigenlijk om ging.

cartoon1Het is tenslotte eigenlijk allemaal nogal een ver-van-mijn-dikke-BMW-show. Stijgende zeespiegels, ijsschotsen die de warme oceaan bevaren en miljoenen rond zwervende mensen op zoek naar water. Tja. Inlevingsvermogen was in deze materie toch wel heel belangrijk. Oorzaak en gevolg ook. Want dat is het probleem met zo’n mediacircus. Iedereen luistert mee, dus een belofte moet je houden ook. En dat was toch wel een beetje nieuw voor de wereldleiders. Vandaar dat ze met dodelijke voorzichtigheid hun toezeggingen deden. Een beetje minder CO2 en flink veel meer bewustwording.

Met die compromis in het vestzak, konden de heren en dames nu gaan doen waar ze goed in waren: ruziemaken. Gelukkig lekte er een Deense onderhandelingstekst uit, waardoor ze de aanleiding voor een flinke rel niet eens zelf hoefden te bedenken.
“Denemarken had al een tekst met compromissen klaarliggen voor als de top mislukken zou,” griende de één – heel toevallig – voor de camera’s van een gerenommeerd tv-station.
“Ze vertrouwen hun eigen top niet,” vulde een ander – die heel toevallig voor diezelfde gerenommeerde camera’s langs liep – aan.
“Hun compromis is alleen maar goed voor de rijke landen,” brulde een diplomaat uit armere streken.
“Helemaal niet,” schreeuwde een ander die niet als rijk wilde worden bestempeld, maar het stiekem toch was.
“Sorry,” piepte Denemarken. “Zullen we verdergaan?”
Maar ja, vluchtende mensen, stijgend water en ijsschotsen is leuke materie voor op een verjaardag, maar ronduit saai als je met al je vakgenoten precies op hetzelfde moment in precies dezelfde stad zit. Gelukkig waren er de klimaatdoelen waar elke deelnemer eerst internationaal en vervolgens thuis ook nog eens op afgerekend zou worden. Dus nood brak wet: er moest gewerkt worden.

cartoon1Het allerbelangrijkste: elk industrieland moet beloven dat het de emissie vermindert. Een dure belofte. Zeker voor grootvervuilers als China en Amerika. De laatste had het sowieso al bijzonder moeilijk in Kopenhagen. Want elke belofte was eigenlijk te groot om thuis op te biechten daar de Amerikanen niet in klimaatverandering geloven (31 procent denkt dat het broeikaseffect niet bestaat en 55 procent gelooft er wel in, maar denkt dat het niet door mensen veroorzaakt wordt – nou, ze zien je met zo’n achterban aankomen op een klimaattop…). Daarnaast moet er geld worden vrijgemaakt om klimaatverandering tegen te gaan en ontwikkelingslanden te helpen om te gaan met de gevolgen van het broeikaseffect. En het delen van duurzame technologieën zou natuurlijk helemaal super zijn. Ja..mogelijkheden genoeg om geschiedenis te schrijven. Heen en weer geslingerd tussen de belangen van zichzelf, de achterban, het volk, de economie, de milieufreaks, zichzelf, de oppositie, de internationale gemeenschap en vooral zichzelf..en – owja – het klimaat werden er – u raadt het al – spijkers met koppen geslagen. Een beetje geld in dat potje. Een geruststellende aai over de bol van die Afrikaan. Een lieve glimlach naar de Amerikanen. Een knikje naar de Chinezen en tussentijds nog een relletje binnen de EU. Feest was het.

En als burger moet je dan maar weer afwachten waarmee ze thuiskomen. Gelukkig is er een thermometer waar op wij – gewone mensen met een lichte bezorgdheid om onze toekomst – de verdiensten van de wereldleiders kunnen gadeslaan. (Ja..een thermometer – anders begrijpen we het misschien niet goed). Met de start van de klimaattop stond deze op zo’n 4,8 graden Celsius. Dat betekent dat de aarde in het jaar 2100 met die temperatuur zal zijn opgewarmd. Na vier dagen vergaderen is die situatie – dankzij de kordate aanpak van de wereldleiders – echter radicaal veranderd. En wel met een hele graad. Nou…als dat geen spijkers met koppen zijn dan weten de wereldleiders en ik het ook niet meer.

Bronmateriaal

Fout gevonden?

Voor jou geselecteerd