Sprinkhaan blijkt menselijke oren te hebben

Zijn oortjes zijn piepklein en zien er heel anders uit dan die van ons. En toch werken de oren van deze sabelsprinkhaan ongeveer net zo als die van ons, zo concluderen wetenschappers. Het is voor het eerst dat een insect wordt gevonden met gehoororganen die evolutionair vergelijkbaar zijn met die van een zoogdier.

Een zoogdier verwerkt geluid in drie stappen. Geluid wordt verzameld door het trommelvlies, vervolgens kan het middenoor hard geluid verzwakken of zwak geluid versterken en het binnenoor analyseert de frequenties. De sabelsprinkhaan Cophiphora gorgonensis doorloopt die drie stappen ook. En daarmee werken zijn oren – hoewel deze veel kleiner zijn en er heel anders uitzien – net zo als die van mensen.

Binnenoor
De onderzoekers bestudeerden de anatomie van het oor van de sprinkhaan. Ze vonden een nieuw orgaan dat het insect in staat stelt om een breed scala aan frequenties uit elkaar te houden. Dit orgaan werkt net zo als het binnenoor van zoogdieren, maar is wel zestig keer kleiner.

WIST U DAT…

Leven en dood
Onderzoeker Daniel Robert denkt wel te kunnen verklaren waarom het insect zo’n geavanceerd gehoor heeft. “Horen kan een verschil maken tussen leven of dood, dat verklaart waarom dit insect zo’n complex gehoor heeft. In de kakofonie van het regenwoud waarin het insect leeft, is het van cruciaal belang voor deze sprinkhanen om onderscheid te maken tussen geluiden van insecten en de ultrasone geluiden van jagende vleermuizen.”

Het onderzoek heeft meerdere implicaties. Zo krijgen we een beter beeld van de sprinkhaan. Maar het onderzoek kan ook directe gevolgen hebben voor mensen. “De ontdekking dat sommige insecten zulke complexe mechanismen voor het verwerken van geluid hebben, is een doorbraak. Het helpt ons om op de natuur geïnspireerde gehoorapparaten te ontwikkelen die kleiner en accurater zijn dan ooit en veel beter functioneren.”

Bronmateriaal

"South American cricket ears shown to rival human hearing" - Bristol.ac.uk
De foto bovenaan dit artikel is gemaakt door Professor Daniel Robert / University of Bristol.

Fout gevonden?

Voor jou geselecteerd