‘Verdronken stad’ blijkt in werkelijkheid gemaakt door moeder natuur

Duikers die in Griekenland een verdronken stad dachten te hebben gevonden, komen van een een koude kermis thuis. De ‘verdronken stad’ blijkt een knap staaltje werk van de natuur te zijn.

Duikers die vlak voor het Griekse eiland Zakynthos te water gingen, deden enkele jaren geleden op de bodem van de zee een interessante ontdekking. Ze zagen straten en zuilengalerijen en binnenplaatsen. Het kon niet anders dan dat dit de ruïnes waren van een lang vergeten stad die lang geleden in het water moet zijn verdwenen.

Onderdeel van een zuilengalerij? Nee, toch niet. Afbeelding: University of East Anglia.
Onderdeel van een zuilengalerij? Nee, toch niet. Afbeelding: University of East Anglia.
Natuur
Wetenschappers hebben zich nu over de ontdekking gebogen en komen met een opmerkelijke conclusie. Aan de bouw van deze ‘verdronken stad’ zijn geen mensenhanden te pas gekomen. Het is allemaal het werk van de natuur.

Geologisch fenomeen
“De plek werd ontdekt door mensen die aan het snorkelen waren en zij dachten dat het een oude havenstad was die in zee was verdwenen,” vertelt onderzoeker Julian Andrews. “Er waren zo op het eerste gezicht zuilen en bestrate wegen te zien. Maar mysterieus genoeg waren er geen andere tekenen van leven, zoals aardewerk. Wij bestudeerden de plek – die tussen de twee en vijf meter onder water ligt – en ontdekten dat het een geologisch fenomeen is.”

Ook deze 'bestrating' is het werk van bacteriën. Afbeelding: University of East Anglia.
Ook deze ‘bestrating’ is het werk van bacteriën. Afbeelding: University of East Anglia.
Het lijkt toch echt op een stad
Toch kun je het de duikers die de geologische formatie eerst voor een stad aanzagen niet kwalijk nemen dat ze vergist hebben. Want moeder natuur heeft een knap staaltje werk afgeleverd. De donutachtige vormen die duikers voor het fundament van zuilen aanzagen, blijken in werkelijkheid het werk van bacteriën te zijn. In het hart van de donut sijpelt waarschijnlijk methaan uit de zeebodem weg. Sommige bacteriën zijn er gek op en hebben zich rond die methaanbron verzameld. Terwijl de bacteriën het methaan naar binnen werken, produceren ze een mineraal dat dolomiet wordt genoemd. En gaandeweg ontstond zo iets wat lijkt op het fundament van een zuil. Op vergelijkbare wijze ontstond de ‘bestrating’. Daaronder gaat waarschijnlijk een groter methaanlek schuil: bacteriën hebben zich daar evenrediger verspreid, waardoor ook het door hun geproduceerde dolomiet wat verspreider ligt (en op straatstenen lijkt).

Dergelijke structuren zijn op zichzelf niet uniek. Alleen treffen we ze meestal op grote diepte aan (honderden of zelfs duizenden meters onder het wateroppervlak). In ondiep water zijn ze een stuk zeldzamer.

Bronmateriaal

Fout gevonden?

Voor jou geselecteerd