Vleermuizen kunnen ervoor zorgen dat hun soortgenoten een prooi nét mislopen. En wel door de geluidjes die die soortgenoten maken om de prooi te lokaliseren met een specifiek tegengeluid te verstoren. Dat blijkt uit onderzoek.
Vleermuizen maken gebruik van echolocatie om hun prooi (insecten) op te sporen. Ze maken een geluidje en luisteren naar de echo ervan om te achterhalen waar de prooi zich bevindt. Alsof dat nog niet lastig genoeg is, hebben onderzoekers nu ontdekt dat vleermuizen elkaar daarbij ook nog eens dwars kunnen zitten. Zodra een vleermuis hoort dat een concurrent afstevent op zijn prooi, maakt deze een speciaal geluid dat de geluiden die de andere vleermuis uitstoot om zijn prooi te lokaliseren, verstoort. Zo kan die vleermuis vervolgens zijn lekkere hapje mislopen.
Drie functies
“Dit is het eerste onderzoek dat aantoont dat vleermuizen de echolocatie van andere vleermuizen actief verstoren en daarmee stijgt het aantal bekende functies van de geluiden van vleermuizen naar drie: echolocatie, communicatie en akoestische verstoring,” vertelt onderzoeker Aaron Corcoran. Om er zeker van te zijn dat de vleermuizen de geluiden maken om soortgenoten dwars te zitten – en dus niet om simpelweg te communiceren – observeerden de onderzoekers jagende vleermuizen met behulp van snelle camera’s en microfoons die de kreten van de vleermuizen konden opvangen. Ze zagen dat de vleermuizen hun prooi bijna altijd misten wanneer een andere vleermuis kort voor zijn soortgenoot zijn prooi wilde pakken, specifieke geluiden begon uit te stoten.
Motjes
In een tweede experiment hingen de onderzoekers motjes aan heel dunne vislijnen. Terwijl de vleermuizen pogingen ondernamen om de motjes te vangen, lieten de onderzoekers geluiden horen die ze eerder van andere vleermuizen hadden opgenomen. Daartussen zat ook het geluid waarvan de onderzoeker vermoedden dat het de kreten van andere vleermuizen verstoorde. Ze ontdekten dat die kreet er alleen voor zorgde dat een vleermuis zijn prooi miste als deze precies op het juiste moment en met de juiste frequentie werd uitgestoten. “Dit onderzoek verandert ons begrip van de mogelijke manieren waarop dieren de strijd om voedsel met elkaar kunnen aangaan,” stelt Corcoran.
De onderzoekers richtten zich tijdens hun studie op de Guanovleermuis. “Het is niet bekend of andere vleermuissoorten – of andere dieren die echolocatie gebruiken, zoals bijvoorbeeld dolfijnen – dezelfde tactiek gebruiken,” stelt onderzoeker William Conner.
