Dat is niet zo gek; in de stad doen de heren veel meer moeite om een vrouwtje het hof te maken.
Dat hebben onderzoekers ontdekt nadat ze de tungarakikker bestudeerden. Deze kikkers leven in Midden- en Zuid-Amerika. Je kunt ze vinden in tropische en sub-tropische droge wouden, maar ook op de savanne en in moerassen. En inmiddels hebben ze ook hun draai gevonden in de stad. Zo zijn ze bijvoorbeeld te vinden in Panama-Stad.
Complexer
Onderzoekers vroegen zich af of dat leven in de stad van invloed is op de geluiden die de mannelijke kikkers maken. Hun bevindingen zijn terug te lezen in het blad Nature Ecology and Evolution en laten zien dat een stedelijke omgeving iets anders van de mannelijk tungarakikkers vraagt. Zo blijken de mannetjes in de stad veel complexere kreten te slaken. En vrouwtjes kunnen de extra inspanning wel waarderen.
Klokkende geluiden
Wetenschappers trekken die conclusies op basis van experimenten. Allereerst bestudeerden ze de geluiden die de tungarakikkers in de bossen en de tungarakikkers in de stad maakten. Ze ontdekten zo dat de stadse mannetjes naast de voor tungarakikkers kenmerkende jankende grondtoon ook veel vaker dan mannetjes in het bos klokkende geluiden maken. Het zijn die klokkende geluiden die de vrouwtjes het meest aantrekkelijk vinden. Dat laatste blijkt wel uit een tweede experiment waarin vrouwelijke tungarakikkers de geluiden van mannetjes die in de wildernis of in de stad woonden, te horen kregen. Maar liefst 75% van de vrouwtjes bleek daarbij een voorkeur te hebben voor stadse mannetjes met hun complexere kreten.
Maar als vrouwtjes die klokkende geluiden zo mooi vinden, waarom stoppen de mannetjes die in de wildernis wonen er dan niet meer in hun lied? In het bos hebben de complexe kreten duidelijk een nadeel: ze trekken niet alleen de aandacht van vrouwtjes, maar ook van roofdieren. Die roofdieren zijn in de stad nauwelijks te vinden en dus kunnen de mannetjes hun volledige vocale capaciteiten laten horen. Mogelijk moeten ze dat ook wel doen om überhaupt een kans te maken in de strijd omtrent de vrouwtjes – die in de stad ook schaarser zijn dan in de wildernis. “Net zoals wij onze sociale relaties in steden veranderen, veranderen dieren hun relaties en hun gedrag in de radicaal veranderde biologische gemeenschappen die wij wereldwijd creëren,” aldus onderzoeker Rachel Page. Dat idee wordt verder onderschreven door een experiment waarbij tungarakikkers vanuit de stad in de wildernis werden gezet. Onmiddellijk pasten ze hun repertoire aan en gingen simpelere liedjes zingen. Maar wanneer kikkers vanuit de wildernis in de stad werden gezet, duurde het wel even voor ze complexere geluiden gingen maken.
