Evolutionair gezien kun je beter in zee gaan met een partner die nu voorhanden is dan wachten op een aanzienlijk betere partner die in de toekomst wellicht nog voorbijkomt. Dat blijkt uit onderzoek.
Onderzoekers van Michigan State University trekken die conclusie nadat ze de evolutie van risico-afkerigheid bestudeerden. Ze ontdekten dat de eerste mensachtigen geneigd waren om – wanneer de belangen groot zijn, bijvoorbeeld wanneer er een partner moet worden gekozen – geneigd waren om op veilig te spelen en niet te wachtten op de Ware Jacob, maar in zee te gaan met de beste partner die op dat moment voorhanden was. Volgens de onderzoekers zijn we – door onze evolutie – dan ook geprogrammeerd om te overleven door vooral niet op de Ware Jacob te wachten. De beste evolutionaire strategie is in zee gaan met de prins die nu voorhanden is en niet wachten op de prins op het witte paard.
Nooit
“Primitieve mensen moesten waarschijnlijk gokken of ze een betere partner zouden kunnen vinden,” legt onderzoeker Chris Adami uit. “Ze konden of gemeenschap hebben met de eerste – mogelijk minderwaardige – partner en het risico lopen op minderwaardig nageslacht of ze konden wachten op Mr. of Mrs. Perfect. Als ze wachtten, liepen ze echter het risico dat ze nooit zouden paren.”
Groep
Met behulp van computermodellen brachten de onderzoekers de evolutie van risico-afkerigheid in kaart. Ze gebruikten daarvoor digitale organismen die geprogrammeerd waren om in situaties waarin de belangen groot waren, een gokje te wagen. De onderzoekers wilden met name weten welke variabelen van invloed waren op het gokgedrag van de digitale organismen. Uit het onderzoek blijkt dat de mate waarin de organismen geneigd waren om een gokje te wagen – en dus te wachten op de Ware Jacob – sterk samenhing met de grootte van de groep waarin zij ‘leefden’. “We ontdekten dat de grootte van de groep – en dus niet de grootte van de totale populatie – ertoe doet in de evolutie van risico-afkerigheid,” vertelt onderzoeker Arend Hintze. In een kleine groep – minder dan 150 individuen – zijn organismen minder sterk bereid om een risico te nemen dan wanneer ze deel uitmaken van een grotere groep. De onderzoekers wijzen erop dat de eerste mensen in kleinere groepen leefden en dus waarschijnlijk geen grote gokkers waren. “Een individu kan wachten op de perfecte partner, maar het risico lopen om met lege handen achter te blijven en geen nageslacht na te laten,” vertelt Adami. “Jezelf zo vroeg mogelijk settelen geeft je een evolutionair voordeel wanneer je in een kleine groep leeft.”
Desalniettemin zijn er ook vandaag de dag natuurlijk mensen die geduldig op Mr. Perfect wachten. Hoewel dat evolutionair gezien een slecht idee is, valt het evolutionair ook weer wel te verklaren. Uit het onderzoek van de wetenschappers blijkt dat niet iedereen dezelfde mate van risico-afkerigheid ontwikkelt. Evolutie resulteert niet in één optimale manier om met risico om te gaan. “We evolueren niet allemaal op dezelfde manier. Evolutie creëert een diversiteit als het gaat om de mate waarin we bereid zijn om een risico te nemen, dus je ziet dat sommige mensen sterker dan anderen geneigd zijn om een groot risico te lopen.”
