Ga er vooral niet naar zoeken, zo luidt het advies van zes doktoren die – voor de wetenschap – allemaal zo’n hoofdje consumeerden.
Hun advies is terug te lezen in een ietwat ludiek nummer van het blad Journal of Paediatrics and Child Health. “Kinderen slikken vaak munten in (vaak met minimale bijwerkingen); maar naar het innemen van andere objecten is nog veel minder onderzoek gedaan,” zo schrijven ze in hun paper. “In deze studie probeerden we te achterhalen hoelang het doorgaans duurt voor een ander veelvuldig ingeslikt object – het kopje van een Lego-figuurtje – er weer uitkomt.”
Het experiment
Aangezien het wat onethisch was om jonge kinderen te dwingen tot het consumeren van hun speelgoed, besloten de onderzoekers zichzelf op te offeren: zes kinderartsen slikten allemaal het hoofdje van een Lego-poppetje door (en ja, daar zijn beelden van).
“Proefpersonen slikten een Lego-hoofd door en noteerden hoelang het duurde voor ze het object weer in hun ontlasting aantroffen. Dat laatste wordt in het paper aangeduid met de term FART-score, waarbij FART staat voor Found and Retrieved Time.
Het verdwenen Lego-hoofd
Gemiddeld bleken de Lego-hoofdjes er na 1,71 dagen weer uit te komen zetten. Eén van de onderzoekers heeft het Lego-hoofdje niet meer teruggezien, ondanks dat hij zijn ontlasting twee weken(!) lang doorzocht. Geen van de proefpersonen ondervond hinder van de Lego-hoofdjes.
Volwassene versus kind
Je kunt je natuurlijk afvragen in hoeverre de resultaten representatief zijn voor kinderen. De onderzoekers vermoeden dat Lego-hoofdjes er bij kinderen nog wat sneller uitkomen, aangezien ze een “minder gerijpt maag- en darmstelsel hebben”. Wetenschappelijk bewijs voor die hypothese ontbreekt in dit stadium.
Het advies
Op basis van hun studie denken de onderzoekers wel een aantal adviezen te hebben voor ouders met kinderen die graag Lego consumeren. Allereerst adviseren ze die ouders om niet in paniek te raken als hun kind een Lego-hoofd inslikt. Alles wijst er immers op dat het object er vanzelf – en zonder complicaties – weer uitkomt. Daarnaast adviseren de onderzoekers ouders om nadat hun kind een Lego-hoofd heeft ingeslikt niet in de poep te gaan zoeken naar het geconsumeerde object. Ze wijzen erop dat het voor ervaren kinderartsen met een master-diploma al heel lastig – en in één geval zelfs onmogelijk – was om de Lego-hoofdjes in hun eigen ontlasting op te sporen. “Het lijkt duidelijk dat we dat dan ook niet van ouders mogen verwachten.”
De onderzoekers zien verder nog genoeg aanknopingspunten voor vervolgonderzoek. Zo suggereren ze dat het inslikken van andere lichaamsdelen van een Lego-poppetje – zoals armen of benen – wellicht tot andere uitkomsten leidt, aangezien de vorm ervan zo heel anders is. Onduidelijk is nog of er iemand is die zich geroepen voelt om dit nader te onderzoeken.
