Voyager ontdekte hem in 1989 en het was direct de laatste keer dat we een glimp van ‘m opvingen: Neptunus’ maantje Naiad. Maar nu – bijna 25 jaar later – is het onderzoekers gelukt om het ‘verloren’ maantje op te sporen en zichtbaar te maken.
Hoe kunnen we nu een maan uit het oog verliezen? Heel simpel, legt onderzoeker Mark Showalter uit. Naiad staat vrij dichtbij Neptunus en Neptunus is ongeveer twee miljoen keer helderder dan het maantje. Van een afstandje gezien onttrekt de gloed van Neptunus Naiad dan ook aan het zicht.
Om Naiad te kunnen waarnemen, moet de gloed van Neptunus dan ook onderdrukt worden. Showalter en zijn collega’s vonden een manier om dat te doen en lieten deze los op archieffoto’s van Hubble. Met succes: het maantje dook – na meer dan twintig jaar – weer op.
Hoewel de maan dus al jaren niet meer was waargenomen, hadden onderzoekers wel een idee waar ze de maan op foto’s uit 2004 zouden moeten aantreffen. Maar tot hun verbazing vonden ze Naiad niet op de verwachte plek terug. De maan was al veel verder. Alsof hij versneld was. Onduidelijk is nog hoe dat kan. Mogelijk oefent de zwaartekracht van andere manen van Neptunus invloed uit op Naiad.
