Wetenschappers hebben in het zuidelijke deel van de Atlantische Oceaan de equivalent van een zwart gat ontdekt. Volgens de onderzoekers zijn de draaikolken die we hier zien, wiskundig gezien gelijk aan de zwarte gaten in het heelal.
Dat schrijven de onderzoekers in hun paper ‘Coherent Lagrangian vortices: The black holes of turbulence‘. Ze starten hun uiteenzetting met een beschrijving van de draaikolken in de Atlantische Oceaan. En daarvoor roepen ze de hulp in van Edgar Alle Poe. Hij beschrijft in zijn verhaal ‘A Descent into a Maelstrom‘ de draaikolk als volgt: ‘De rand van de draaikolk bestond uit een brede gordel van glimmend schuim: maar geen enkel deel ervan gleed in de mond van de enorme trechter’. Wat Poe hier duidelijk probeert te maken, is dat een draaikolk eigenlijk een eilandje in een wilde oceaan is dat zich dankzij die kolkende rand van de rest van het water scheidt. Ondertussen kan iets wat reeds in de kolk zit daar niet meer aan ontsnappen.
Zwart gat
Als we de draaikolken zo beschrijven, doet dat al een beetje denken aan een zwart gat. Een zwart gat is een gebied in de ruimte waaraan niets – zelfs licht niet – kan ontsnappen. Rond een zwart gat bevindt zich ook een grens: de waarnemingshorizon. Licht dat zich boven deze grens bevindt, kan aan de greep van het zwarte gat ontkomen, net zoals het schuim rond een draaikolk deze niet binnengaat.
Singulariteit
Zo op het eerste gezicht zijn er dus al overeenkomsten. Maar in hun paper tonen de onderzoekers aan dat het meer dan enkele overeenkomsten zijn. De draaikolken in het zuidelijke deel van de oceaan zijn wiskundig gezien equivalent aan zwarte gaten. Volgens de onderzoekers omvat elke rand rondom een draaikolk net als een zwart gat in de ruimte een singulariteit, oftewel een punt met een oneindig klein volume en een oneindige grote dichtheid.
Maar wat kunnen we met die wijsheid? De ontdekking maakt het onder meer makkelijker om draaikolken op te sporen. We moeten op zoek naar die singulariteit en de rand eromheen. En door draaikolken die hun materie vasthouden, op te sporen, kunnen we wellicht ook meer te weten komen over hoe afval zich door de zeeën verplaatst. Een andere interessante suggestie die de wetenschappers in hun paper doen, is dat we de equivalent van zwarte gaten nog op meer plekken kunnen tegenkomen. Ze denken dan bijvoorbeeld aan orkanen op aarde. Of de Grote Rode Vlek op Jupiter.
