Grote zorgen over niet te stoppen dooimeren in Arctisch gebied

Ze brengen versneld grote hoeveelheden methaan en CO2 in de atmosfeer.

De aarde warmt op. En dat is slecht nieuws voor permafrost (permanent bevroren grond). Want deze grond begint geleidelijk aan te ontdooien. En daarop worden microben in de grond wakker en zij beginnen organisch materiaal dat jarenlang in het permafrost lag opgeslagen, af te breken. Daarbij komt CO2 en methaan vrij. In klimaatmodellen is hier al rekening mee gehouden, maar de impact van deze broeikasgassen wordt gering geacht. Deze uitstoot van CO2 en methaan zou namelijk gecompenseerd worden door het feit dat in de ontdooide grond ook weer planten kunnen groeien die CO2 uit de atmosfeer halen.

Thermokarst-meren
Maar wetenschappers waarschuwen in het blad Nature Communications nu voor een abrupte dooi van permafrost die veel sneller verloopt en waarbij in korte tijd veel meer broeikasgassen vrijkomen. Het zou allemaal gebeuren onder thermokarst-meren.

Sneller
Dergelijke meren ontstaan wanneer grote hoeveelheden ijs die diep in de grond zitten opgeslagen, smelten. Omdat het smeltwater een kleiner volume heeft dan het ijs, begint de grond in te zakken. Er ontstaat een klein bekken dat zich vult met regenwater, gesmolten sneeuw en smeltwater uit de grond zelf. Het water in dat meer versnelt de smelt van bevroren grond die het omringt, waardoor het rap groeit en dieper wordt. “Binnen een paar decennia heb je heel diepe dooi-gaten: meters of zelfs tientallen meters diep,” stelt onderzoeker Katey Walter Anthony. “Dus je versnelt de dooi van permafrost onder deze meren. En wij hebben gemeten dat er heel oude broeikasgassen uit komen zetten.”

Het onderzoek
Walter Anthony en collega’s analyseerden methaan dat op 72 plekken in 11 thermokarst-meren in Alaska en Siberië naar boven kwam bubbelen. Ze vergeleken de uitstoot met die van vijf andere locaties waar permafrost veel geleidelijker smelt. Daarnaast maakten ze gebruik van satellietbeelden om vast te stellen hoe snel deze thermokarst-meren in grote delen van Alaska groeien. Op basis van die data kunnen ze inschatten hoeveel permafrost er onder deze meren smelt.

Het onderzoek wijst uit dat abrupte dooi van permafrost onder thermokarst-meren ervoor zorgt dat er tot wel 190% meer CO2 vrijkomt dan wanneer we alleen rekening houden met geleidelijke smelt van permafrost. En dat niet alleen: de onderzoekers ontdekten dat abrupte dooi van permafrost in elk klimaatscenario van de IPCC (het Intergovernmental Panel on Climate Change) net zo’n grote rol speelde. Het betekent dat we ook wanneer we onze uitstoot flink terugdringen nog kunnen rekenen op de enorme CO2- en methaanuitstoot die door abrupte dooi van permafrost onder thermokarst-meren ontstaat. “We hoeven niet 200 of 300 jaar op deze enorme uitstoot te wachten,” benadrukt Walter Anthony. Ze verwacht dat de uitstoot van het abrupt smeltende permafrost onder de thermokarst-meren nog tijdens haar leven en het leven van haar kinderen enorm zal toenemen. “Het gebeurt nu al, maar het gaat nog niet zo vreselijk snel. Maar binnen een paar decennia zou het moeten pieken.”

Bronmateriaal

"Unexpected Future Boost of Methane Possible from Arctic Permafrost" - NASA

Afbeelding bovenaan dit artikel: Katey Walter Anthony/ University of Alaska Fairbanks

Fout gevonden?

Voor jou geselecteerd